çocukluğu özlemek

kokulu silgiyi icime cekmeyi ozledim be

yemin ederim şuan çocuk olup salak salak takılmak vardı tek derdimiz oyuncağımızın kırılması olurdu

yeni fakültemiz açılmadığı için liseden bozma bir meslek yüksekokulunda geçici olarak okuyorum şu an. hemen dibimizde bir ilkokul, duvarları ise çok alçak, sadece demirleri var. geçen sınavdan çıktım bi baktım teneffüsteler. öyle imrendim ki onlara öyle güzel oynuyorlardı ki, ağlaya ağlaya izledim hepsini. girip onlarla beraber oyun oynamak istedim. bir bahçeye mahsur kalsalarda özgürlüklerinin aslında ne kadar kocaman ne kadar büyük olduğunu söylemek istedim. mont giymemişti çoğu o soğukta, üşürsünüz demek istedim. gerçi o kadar koşmaya üşümezlerdi belki de. ama mutlulardı ya. özledim o günleri. yaşım daha 18 üstelik.

özlediğimi hissettim bir-iki saat önce. çocukken yanımda dedem vardı, gülümsüyordu, konuşuyorduk onunla, kocaman ailem yanımdaydı, hayatın ciddiyeti ve sorumluluğu yoktu, hep mutluydum. tanıştığım her çocuğa kendimden bir şey veriyordum, toka, bileklik, kolye gibi. insanları seviyordum, önemsiyordum. şimdi ise çok soğuğuz, anlaşamıyoruz, ilgilenmiyoruz, umursamıyoruz. oof of.

günleri sokakta geçen mutlu bir çocukken ev okul arasında mekik çeken kendi geleceği ve ailesinin geleceği için sürekli bir tedirginlik duyan bir taraftan da psikolojik hastalıklarıyla boğuşan bir gencim şimdi . genç hissedemiyorum. kısa sürede bu denli yorulacağımı hiç düşünmezdim.

babamla anlaşıyoduk düşkündüm babama annem o zamanlar daha iyiydi güzeldi yani çocukluğumu özledim be

sorumluluksuzluğu özlemek olarak da düşünülebilir. artan sorumluluklar ve azalan güvencenin sebep olduğu bir duygu durumu olarak da tanımlanabilir.

o zamanlar mutluydum kalabalıktım okula gider eve geldiğimde de hemen üstümü değiştirir sokağa çıkardım eve dönüş de akşam ezanı olurdu güzel zamanlardı kısaca güzel zamanlar..

çocukluk tamam ana dönem de önemli bnce ben okula başlamadan önceki 2 yılı özlüyorum daha çok dönmeyi isterim

benim çocukluğum eski evimizde geçti. hala arada gidip, oturuyorum o eve. kapıda durup merdivenlere bakıyorum, çok yuvarlandım o merdivenlerden. babaannemin yatağının olduğu yere bakıyorum, babaannnem beni koynunda uyuturdu. karyolamın olduğu yere bakıyorum. sonra mutfağa giriyorum, neşeli bir yemek masası yok. misafir odasına giriyorum, bebeklerimi uyuttuğum yere bakıyorum. annemle babamın odasına giriyorum sonra. bazen kendimi yatağa atıyorum, küçükken olduğu gibi hala çok rahat. ablamın odasına girip bakınıyorum, kenarda "o benim olacak!" diye kavga ettiğimiz adını bilmediğim şey duruyor. sonra usul usul merdivenlerden iniyorum, başımı sola çevirip duvara bakıyorum. üç tane fotoğraf görüyorum duvarda asılı. gülümsüyorum, bazen merdivenlere oturup evin kapısını izliyorum. merdiven basamaklarının çıkardığı o sesi tekrar tekrar duyuyorum. oturma odamızın kapısında bir çıkıntı var, oraya basar kendimce eğlenirdim. babam kızardı tabi. aklıma o anlar geliyor sonra. canım sıkılıyor balkona çıkıyorum, sanki hala kenarda evcilik oynuyorum. sonra aniden evden çıkmak isteyip atıyorum kendimi sokağa. ayakkabılarımı giyerken, gözüm ayakkabılığa takılıyor ve küçükken giydiğim yeşil terliklerimi görüyorum. eski evimizde genel olarak her şey yerli yerinde. gidip, çocukluğumu yaşıyorum. tek eksik olan şey, bahçedeki salıncağım. o da nazar boncuğu olsun.